Sankcja kredytu darmowego podstawą do spłaty kredytu bez odsetek, prowizji i pozostałych kosztów

Coraz częściej konsumenci korzystają z dobrodziejstw tzw. sankcji kredytu darmowego. Instytucja ta uregulowana jest w art. 45 ustawy o kredycie konsumenckim. Skorzystanie z tego uprawnienia pozwala na to, aby kredytobiorca spłacał jedynie sam kapitał kredytu, bez odsetek, prowizji i pozostałych kosztów. Masz wątpliwości, co do tego, czy Twoja umowa kredytowa jest sformułowana zgodnie z prawem? Pomożemy Ci to sprawdzić i będziemy reprezentować w kontakcie z Bankiem.

Należy jednak pamiętać, że skorzystanie z SKD obwarowane jest pewnymi warunkami. Przede wszystkim instytucja ta dotyczy kredytów konsumenckich gotówkowych i konsolidacyjnych. Przy czym chodzi tylko o kredyty, których wartość nie przekracza 255.550,00 zł. Ponadto Sankcja Kredytu Darmowego dotyczy li tylko umów kredytowych, zawartych po 18 grudnia 2011 roku. To jednak nie wszystko, albowiem trzeba pamiętać, że oświadczenie o skorzystaniu z tego uprawnienia przysługuje tylko w okresie roku od dnia spłaty kredytu. Po upływie roku od dnia wykonania umowy, to uprawnienie wygasa.

Jeśli zaś chodzi o przykładowe naruszenia przez Bank przepisów ustawy o kredycie konsumenckim, które powodują możliwość skorzystania z SKD, to jest to przede wszystkim:

– Brak przekazania informacji o prawie otrzymania na swój wniosek w każdym czasie bezpłatnego harmonogramu spłaty kredytu przez kredytobiorcę,

– Doliczanie prowizji do kwoty kredytu, co rzutuje na wysokość pobieranych przez bank odsetek i całkowity koszt kredytu,

– Brak transparentnego opisania klauzul zmiennego oprocentowania. Takie postępowanie po stronie banku daje takiej instytucji nieograniczone możliwości w zakresie zmiany oprocentowania i pozbawia kredytobiorcę jakiejkolwiek formy kontroli tych zmian,

– Nieprawidłowe wyliczenia i informacje na temat rzeczywistej rocznej stopy oprocentowania(RRSO),

– Wliczenie prowizji za udzielenie kredytu do kwoty kredytu powoduje, że RRSO nie odpowiada rzeczywistej wartości,

– Brak przekazania kredytobiorcy informacji o proporcjonalnym obniżeniu całkowitego kosztu kredytu w przypadku wcześniejszej spłaty kredytu, do czego Bank jest zobowiązany w myśl art. 49 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim,

– Brak wskazania wszystkich czynników kształtujących wyliczenie RRSO. To powoduje, że konsument nie jest w stanie tego samodzielnie zweryfikować,

– Brak wskazania w treści umowy samego terminu wypłaty kredytu. W takiej sytuacji Klient banku pozostaje w niepewności, kiedy otrzyma kredyt przewidziany w umowie.

Są to przykładowe i najczęstsze uchybienia banków, które znajdują się w umowach kredytów konsumenckich.

Na pewno warto zweryfikować swoją umowę kredytową i ocenić, czy w Waszym przypadku nie ma zastosowania uprawienie tzw. sankcji kredytu darmowego.

Foto: pixabay.com

Banki nie mogą domagać się waloryzacji kapitału w sporze z frankowiczami

W poniedziałek 12.01.2024 r. TSUE ponownie wydał postanowienie, które osłabia pozycję banków w sporze z frankowiczami. Orzeczenie to zapadło pod sygnaturą C-488/23, na wniosek sędziego Michała Maja.

Tym razem Trybunał dość jednoznacznie wypowiedział się w kwestii braku uprawnienia banków do domagania się waloryzacji kapitału kredytu. Instytucje bankowe starały się uzyskać dodatkowe świadczenia pieniężne w przypadku orzeczenia nieważności umowy kredytowej. Podstawą prawną rozstrzygnięcia TSUE był art. 6 ust. 1 i art. 7 ust. 1 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich. Przepisy te należy interpretować tak, że bank poza zwrotem kwot kapitału wypłaconego z tytułu wykonania tej umowy oraz ustawowych odsetek za opóźnienie od dnia wezwania do zapłaty, nie może domagać się żadnej rekompensaty.

W rezultacie nie może być mowy o sądowej waloryzacji świadczenia wypłaconego kapitału w przypadku istotnej zmiany siły nabywczej danego pieniądza po wypłaceniu tego kapitału rzeczonemu konsumentowi. Rozstrzygnięcie to zdaje się rozwiało wątpliwości banków i prawników, które pojawiły się na tle interpretacji wyroku TSUE, w sprawie C-520/21. Warto wspomnieć, że ów wątpliwości spowodowały skierowanie szeregu pozwów przez banki, w których domagają się właśnie waloryzacji kapitału.

Banki nie składają broni i już pojawiają się stanowiska, w świetle których waloryzacja jest możliwa. Związek Banków Polskich wskazuje, że instytucja waloryzacji jest uniwersalną instytucją polskiego prawa cywilnego. Może być więc stosowana niezależnie od samego rozliczenia stron nieważnej umowy frankowej.

Foto: pixabay.com

Orzeczenie TSUE z dnia 14.12.2023 r. o prawie zatrzymania i przedawnieniu

W dniu 14.12.2023 r. Trybunał Sprawiedliwości UE wydał kolejne orzeczenie o sygn. C-28/22, które odnosi się do problematyki kredytów frankowych. Jest to kolejny wyrok, który z pewnością dodaje argumentów konsumentom w sporach z bankami. Warto dodać, że końcówka roku obfituje w rozstrzygnięcia TSUE odnoszące się do nurtujących problemów praktycznych.

Tym razem Trybunał wypowiedział się w sprawie zapytania prejudycjalnego skierowanego przez Sąd Okręgowy w Warszawie, dotyczącej kredytu udzielonego przez Getin Bank. Najważniejszy wniosek nasuwający się po lekturze werdyktu, to inna data rozpoczęcia biegu terminu przedawnienia roszczeń. W przypadku konsumentów bieg ten rozpoczyna się dopiero od daty dowiedzenia się przez konsumenta o abuzywnych postanowieniach umownych. Z kolei bieg terminu przedawnienia roszczeń banku nie może rozpocząć się dopiero w momencie uznania umowy za nieważną przez sąd lub z dniem złożenia przez konsumenta oświadczenia o świadomości skutków nieważności. Postuluje się więc, aby termin ten dla banku rozpoczynał się wraz z podjęciem przez konsumenta czynności prawnej zmierzającej do unieważnienia umowy lub odzyskania nadpłaty kredytu.

Orzeczenie odnosi się jednocześnie do problematyki tzw. prawa zatrzymania, ale nie wprost do samej zasadności stosowania tej instytucji przez banki. Tym razem Trybunał orzekł, że skorzystanie przez bank z prawa zatrzymania nie wpływa na datę wymagalności odsetek ustawowych należnych kredytobiorcom. Potwierdza się więc wcześniej już ujawniona w orzecznictwie zasada, zgodnie z którą odsetki należy liczyć już od dnia wezwania do zapłaty, czy zainicjowania sporu sądowego. Może to spowodować, że instytucja prawa zatrzymania przestanie być dla banków atrakcyjna. W rezultacie kredytobiorcy mogą doczekać się szybszego zakończenia procesu sądowego.

Na pewno wyrok ten będzie rzutował na praktykę orzeczniczą sądów i strategie procesowe instytucji bankowych. Ewidentnie pozycja procesowa banków staje się coraz trudniejsza w sporach z frankowiczami. Może to spowodować jeszcze większą ilość sporów sądowych.

Foto: pixabay.com

TSUE po raz kolejny stanął po stronie konsumentów poszkodowanych przez kredyty walutowe

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej po raz kolejny opowiedział się po stronie konsumentów w sporze z bankami. Chodzi o orzeczenie wydane w dniu 07.12.2023 r., w sprawie o sygn. akt C-140/22 mBank. Daje ono kolejne argumenty frankowiczom, którzy ubiegają się o unieważnienie umowy kredytowej.

Przede wszystkim Trybunał orzekł, że skutki abuzywnego postanowienia umownego występują niezależnie od oświadczenia kredytobiorcy. Tak więc do unieważnienia umowy może dojść bez sformalizowanej deklaracji ze strony konsumenta, że zna konsekwencje takiego takiego rozstrzygnięcia sądowego. To z kolei rzutuje na datę wymagalności odsetek liczonych od świadczeń, których zwrotu domaga się frankowicz. Może to być zatem data wcześniejsza od dnia złożenia oświadczenia i wręcz od niego niezależna. Inne rozwiązania są sprzeczne z dyrektywą 93/13.

W orzeczeniu tym ponownie wybrzmiał brak zasadności w domaganiu się przez banki wynagrodzenia za korzystanie z kapitału. Jeśli więc kredytobiorca wnosi w Sądzie o zwrot nienależnie uiszczonych rat, to ich wysokość nie może być przez banki pomniejszana. Trybunał zasygnalizował więc, że dyrektywa 93/13/EWG nie dopuszcza żądań banków, które wykraczają poza zwrot kapitału oraz ustawowych odsetek za zwłokę liczonych od dnia wezwania do zapłaty.

Wyrok TSUE nie pozostawia więc wątpliwości w przedmiocie braku wymogu oświadczenia o znajomości skutków unieważnienia umowy frankowej. W dodatku TSUE wyraźnie oznajmił, że w świetle unijnego prawa bank nie może domagać się wynagrodzenia za korzystanie z udzielonego kapitału. Trzeba powiedzieć, że w tym zakresie pewne wątpliwości wyraził Sąd Najwyższy w rozstrzygnięciu wydanym w sprawie o sygn. akt III CZP 6/21. W obliczu aktualnego stanowiska TSUE wydaje się, że ów uchwała traci jednak na znaczeniu, a pozycja frankowiczów stała się jeszcze mocniejsza.

Foto: pixabay.com.

Rzecznik TSUE opiniuje na korzyść frankowiczów

W dniu 16.02.2023 r. Rzecznik TSUE wydał w końcu opinię dotyczącą sporów pomiędzy frankowiczami a bankami. Zgodnie z naszymi przewidywaniami Rzecznik opowiedział się po stronie kredytobiorców i w tym samym potwierdził trafność orzecznictwa sądowego.

Jeśli umowa kredytu walutowego okaże się nieważna, bank nie będzie mógł liczyć na wynagrodzenie za korzystanie z kapitału. Konsumenci posiadający kredyt we franku szwajcarskim właśnie takiego działania banków się najbardziej obawiali. Opinia Rzecznika TSUE to kolejny jeszcze krok ku zamknięciu instytucjom bankowym drogi do kierowania roszczeń związanych z nieważnością umowy. Z kolei kredytobiorcy w świetle tego stanowiska zachowują prawo do roszczeń wykraczających poza zwrot świadczeń spełnionych na mocy nieważnej umowy. Rzecznik nie wykluczył również odsetek, o ile nie stoi temu na przeszkodzie prawo danego państwa.

W ocenie naszych prawników opinia ta przełoży się na orzecznictwo polskich sądów i umocni pozycję frankowiczów. Co prawda trudno sobie wyobrazić zgodę na inne żądania konsumentów w stosunku do banków, ale banki mogą zapomnieć o wynagrodzeniu za korzystanie z kapitału. Takie powództwa banków o wynagrodzenie za korzystanie z kapitału byłyby sprzeczne z postulatami dyrektywy 93/13. Widać więc wyraźnie, że konsumentów przysługuje większa ochrona prawna w sporze z wielki korporacjami.

Foto: pixabay.com